dinsdag 21 september 2010
woensdag 21 april 2010
donderdag 8 april 2010
PRELUDE!
vandaag hebben we echt een goede repetitie gehad. ik had zelf heel even het vertrouwen in de voorstelling verloren, maar heb het snel weer terug gevonden; bij kiki thuis! haha.
we hebben een heel concreet en haalbaar plan gemaakt, waar de verhaallijn van de voorstelling eigenlijk precies hetzelfde is. wel zijn er een aantal dingen drastisch veranderd.
we zijn met de groep bij elkaar gaan zitten en kwamen er al snel achter dat niemand echt heel erg achter de nostalgie-scenes stond. dat niemand echt het gevoel had dat die nou goed zouden gaan werken. bovendien zouden die in kiki's huis toch wel iets moeilijker worden. We hebben besloten die scenes er gedeeltelijk uit te halen. Er voor in de plaats komen nu 3 verschillende route's door kiki's huis waarin dezelfde soort dingen worden laten zien en verteld (kinderlijkheid, onschuld die langzamaan 'vernietigd' word, ouder worden, minder naief worden) maar op een ander manier.
iedereen had toen kiki haar huis liet zien zo veel inspiratie voor nieuwe kleine scene's, nieuwe beelden op nieuwe plekken, dat we dit een veel beter idee vonden.
PLAN VOOR PRELUDE:
aankomst:
in de poort van kiki staan 7 meisjes in bondjasjes, met sigaretten en rode lippen. 2 ervan zingen (bette en sophia). eigenlijk gebeurd in de poort alles wat eerst in de boot zou gebeuren. de fluisterscene, de scene over ons als meisjes. de tekst zal misschien een klein beetje moeten worden aangepast, maar niet veel.
de meisjes nemen het publiek mee de tuin in. hier staan op de brandtrap de 3 jongens. scene: Welkom. Deze tekst zullen ze moeten schreeuwen, aangezien ze op enige hoogte staan. ik denk dat het goed is als er in deze scene ook de standaarddingen als je mobiele telefoon uitzetten en niet praten worden verwoven. de meisjes gaan er langzaamaan bij staan. scene; WIJ
we betreden het huis der onschuld
.wij nemen het publiek via de achteringang mee het theater in. (Voor het theater moet het publiek een herinnering opschrijven die ze willen vergeten, we zijn er nog niet helemaal uit of dit wel of niet willen laten gebeuren, misschien willen ze wel iets buiten laten wat ze niet willen meenemen het huis der onschuld in, een herinnering, iets in die richting..). op de tocht naar het theater moeten ook langzaamaan kledingstukken van heren en dames uitvallen, zodat er in de tuin een spoorontstaat van bontjassen enzovoort. wij spelers gaan zo als kind het 'huis der onschuld' in. hier moeten we nog een concrete manier voor verzinnen.
in het theater gaan wij op het balkon staan en het publiek beneden. scene: Wil jij weten wat ik denk? in het theater moet het publiek in drie groepen worden verdeeld. misschien wel tijdens de scene: wil jij weten wat ik denk. elke groep gaat zijn eigen kant op.
langs deze route ziet het publiek 2 kleine scenes. deze moeten nog geschreven worden maar voor een groot deel kunnen we de teksten gebruiken die we al hebben. in deze tekst bevind zich een omslag van heel leuk naar heel naar, de nare kant van kind zijn, ouder worden, je onschuld verliezen. deze scenes zijn dus herinneringen van ons als spelers. ook lijkt het mij leuk om in deze route te werken met abstracte rare droombeelden, onwerkelijke settings. het lijkt mij leuk om andere technieken te gebruiken, te werken met beelden projecteren om muren en rare beelden creeeren. het publiek treed dus binnen in onze herinneringen, onze jeugd. ziet hoe wij toen dachten en misschien nog steeds denken.
we hebben nog niet helemaal uitgedacht wie deze groep de route langs lijd. of dat een vast persoon is, of dat de 'leider' wisselt, enzovoort.
alle drie de routes komen op het zelfde moment uit in het theater. hier doen we met z'n allen de chaos choreografie. daarop volgt de scene over het meisje, verdwaalt in de stad.
vervolgens nemen we het publiek mee naar de badkamers waar we de 'OVER het randje scenes spelen.
volgens mij waren we met zn allen hheel erg blij met dit concept. en kunnen we hier ook wel echt iets heel erg moois van maken. ik denk dat we de scenes langs de routes het best kunnen schrijven door de foto's die er vandaag door sophia van kikis huis gemaakt zijn naast elkaar te leggen en te verdelen, zodat iedereen in groepjes van 2 of een aan een kleine scene kan werken. op die manier hebben we zelf de scenes echt gemaakt en kunnen ze ook wel redelijk snel af zijn. ook de badscene zal nog wel veel werk worden..
pfff wat een stres! maar ik heb er wel zin in en heel veel vertrouwen!
we hebben een heel concreet en haalbaar plan gemaakt, waar de verhaallijn van de voorstelling eigenlijk precies hetzelfde is. wel zijn er een aantal dingen drastisch veranderd.
we zijn met de groep bij elkaar gaan zitten en kwamen er al snel achter dat niemand echt heel erg achter de nostalgie-scenes stond. dat niemand echt het gevoel had dat die nou goed zouden gaan werken. bovendien zouden die in kiki's huis toch wel iets moeilijker worden. We hebben besloten die scenes er gedeeltelijk uit te halen. Er voor in de plaats komen nu 3 verschillende route's door kiki's huis waarin dezelfde soort dingen worden laten zien en verteld (kinderlijkheid, onschuld die langzamaan 'vernietigd' word, ouder worden, minder naief worden) maar op een ander manier.
iedereen had toen kiki haar huis liet zien zo veel inspiratie voor nieuwe kleine scene's, nieuwe beelden op nieuwe plekken, dat we dit een veel beter idee vonden.
PLAN VOOR PRELUDE:
aankomst:
in de poort van kiki staan 7 meisjes in bondjasjes, met sigaretten en rode lippen. 2 ervan zingen (bette en sophia). eigenlijk gebeurd in de poort alles wat eerst in de boot zou gebeuren. de fluisterscene, de scene over ons als meisjes. de tekst zal misschien een klein beetje moeten worden aangepast, maar niet veel.
de meisjes nemen het publiek mee de tuin in. hier staan op de brandtrap de 3 jongens. scene: Welkom. Deze tekst zullen ze moeten schreeuwen, aangezien ze op enige hoogte staan. ik denk dat het goed is als er in deze scene ook de standaarddingen als je mobiele telefoon uitzetten en niet praten worden verwoven. de meisjes gaan er langzaamaan bij staan. scene; WIJ
we betreden het huis der onschuld
.wij nemen het publiek via de achteringang mee het theater in. (Voor het theater moet het publiek een herinnering opschrijven die ze willen vergeten, we zijn er nog niet helemaal uit of dit wel of niet willen laten gebeuren, misschien willen ze wel iets buiten laten wat ze niet willen meenemen het huis der onschuld in, een herinnering, iets in die richting..). op de tocht naar het theater moeten ook langzaamaan kledingstukken van heren en dames uitvallen, zodat er in de tuin een spoorontstaat van bontjassen enzovoort. wij spelers gaan zo als kind het 'huis der onschuld' in. hier moeten we nog een concrete manier voor verzinnen.
in het theater gaan wij op het balkon staan en het publiek beneden. scene: Wil jij weten wat ik denk? in het theater moet het publiek in drie groepen worden verdeeld. misschien wel tijdens de scene: wil jij weten wat ik denk. elke groep gaat zijn eigen kant op.
langs deze route ziet het publiek 2 kleine scenes. deze moeten nog geschreven worden maar voor een groot deel kunnen we de teksten gebruiken die we al hebben. in deze tekst bevind zich een omslag van heel leuk naar heel naar, de nare kant van kind zijn, ouder worden, je onschuld verliezen. deze scenes zijn dus herinneringen van ons als spelers. ook lijkt het mij leuk om in deze route te werken met abstracte rare droombeelden, onwerkelijke settings. het lijkt mij leuk om andere technieken te gebruiken, te werken met beelden projecteren om muren en rare beelden creeeren. het publiek treed dus binnen in onze herinneringen, onze jeugd. ziet hoe wij toen dachten en misschien nog steeds denken.
we hebben nog niet helemaal uitgedacht wie deze groep de route langs lijd. of dat een vast persoon is, of dat de 'leider' wisselt, enzovoort.
alle drie de routes komen op het zelfde moment uit in het theater. hier doen we met z'n allen de chaos choreografie. daarop volgt de scene over het meisje, verdwaalt in de stad.
vervolgens nemen we het publiek mee naar de badkamers waar we de 'OVER het randje scenes spelen.
volgens mij waren we met zn allen hheel erg blij met dit concept. en kunnen we hier ook wel echt iets heel erg moois van maken. ik denk dat we de scenes langs de routes het best kunnen schrijven door de foto's die er vandaag door sophia van kikis huis gemaakt zijn naast elkaar te leggen en te verdelen, zodat iedereen in groepjes van 2 of een aan een kleine scene kan werken. op die manier hebben we zelf de scenes echt gemaakt en kunnen ze ook wel redelijk snel af zijn. ook de badscene zal nog wel veel werk worden..
pfff wat een stres! maar ik heb er wel zin in en heel veel vertrouwen!
maandag 5 april 2010
Prelude
Ik had donderdag een mailtje rond gestuurd en geen klachten ontvangen. Alleen maar leuke reacties.
Dinsdag avond is er een pandvergadering waar het ook nog even besproken zal gaan worden.
Maar het is dus wel bijna helemaal 99% zeker dat het gewoon door kan gaan!
Dus dat is goed! Ik heb er zin in.
tot morgen en donderdag enzo kus
Dinsdag avond is er een pandvergadering waar het ook nog even besproken zal gaan worden.
Maar het is dus wel bijna helemaal 99% zeker dat het gewoon door kan gaan!
Dus dat is goed! Ik heb er zin in.
tot morgen en donderdag enzo kus
zaterdag 27 maart 2010
Vol 26-3-2010
Ik pas niet in de wereld nee vandaag even niet hij gaat te snel of ik te traag hij raast en ik hou het even niet bij mijn hoofd zit vol met geluiden en beelden ik kan ze niet verwerken ik zie het niet meer er is te veel te veel alles flitst en zoeft maar door ik wil even niet meer proberen om alles maar te snappen om alles te onthouden en altijd maar te helpen altijd te doen wat goed is ik kan even niet meer lachen als iets niet grappig is even niet meer dansen als de muziek niet goed is even is het op eventjes maar hopelijk eventjes blijf ik liggen zodat ik niks fout kan doen niets kan laten vallen en niets kan mislukken eventjes maar want nu pas ik even niet in de wereld.
Hij is eventjes te vol.
Hij is eventjes te vol.
dinsdag 23 maart 2010
Geleefd
Je wordt geleefd
door jezelf
door de dagen
door de tijd
Ondanks
je plannen
je verwachtingen
je verlangens
heb je niet door
dat je tijdens
dit plannen
van je leven
al bezig bent
je leven te leven
Je verlanges
De liefde
het grote alles
gebeurd al
vergeet het niet
vergeet het niet
het grote alles
is al begonnen
leef het
Beleef het
door jezelf
door de dagen
door de tijd
Ondanks
je plannen
je verwachtingen
je verlangens
heb je niet door
dat je tijdens
dit plannen
van je leven
al bezig bent
je leven te leven
Je verlanges
De liefde
het grote alles
gebeurd al
vergeet het niet
vergeet het niet
het grote alles
is al begonnen
leef het
Beleef het
dinsdag 9 februari 2010
Dit jaar
Dit jaar
dit jaar is alles nog voorspelbaar
Vandaag weet je wat voor dag het morgen wordt
je weet dat je morgen te vroeg op moet staan
dat je spijt hebt van het late naar bed gaan
dat je naar school moet
dat je boterhammetjes meeneemt in folie
dat je morgen weer aan dezelfde kant van het lokaal zit
dat je het grootste deel van je huiswerk niet hebt gemaakt
dat je nieuwe grappen gaat maken
dat je oude grappen herhaalt
grappen over de warmte, de stank of de leraren
je weet dat morgen niet anders gaat zijn dan vandaag
je weet dat overmorgen niet anders gaat zijn dan morgen
en dat volgende week geen haar verschilt van deze dag
maar volgend jaar
volgend jaar..
hoe zit het dan met de dagen?
zullen ook alle dagen op elkaar lijken?
zullen alle maandagen gewoon maandagen zijn?
En de woensdagen woensdagen?
zal je vandaag weten wat je morgen te wachten staat?
zul je vol verwachting uitkijken naar volgende week
nieuwsgierig wat er dan weer zal gebeuren
zal het elke dag anders zijn?
Zal het elke dag anders zijn?
Zal het avontuur dan elke dag opnieuw beginnen?
Zal het volgend jaar anders zijn?
Zal het volgend jaar anders zijn?
Zal volgend jaar het leven beginnen?
Of zal ik het missen
de boterhammetjes in folie
de veiligheid van de herhaling
de veiligheid van alle mensen
de veiligheid van school
de veiligheid van nog geen keuzes hoeven maken
de veiligheid van het leven wat nog niet helemaal begonnen is
de veiligheid
zal ik het missen
zal ik het missen?
dinsdag 2 februari 2010
vrijdag 29 januari 2010
Soms wou ik dat ik kind was
Soms wou ik dat ik kind was
dat ik sommige dingen niet wist
zoals
dat sinterklaas niet bestaat
dat je nooit een prinses kunt worden
dat pappa niet de slimste is
dat je voor geld heel hard moet werken
soms wil ik weer even kind zijn
en denken
dat de paashaas eitjes heeft verstopt
dat pappa en mamma nooit uit elkaar gaan
en niet weten
dat er oorlog is
dat er mensen dood gaan van de honger
dat je zelf ook ooit dood gaat
soms wou ik
dat ik sommige dingen niet wist
en dat ik echt geloofde
echt geloofde
dat de wereld perfect was
ik wou dat ik nog rustig
zorgeloos
met de poppen kon spelen
onwetend
alleen maar
dat ik er ben
dat pappa de sterkste is
en dat ik ooit met een prins trouw
soms wou ik dat ik nog kind was
donderdag 28 januari 2010
zondag 17 januari 2010
's Avonds in bed 17-1-2010
nog een stukje verloren onschuld... Hihi
Mijn ogen willen niet slapen
Ze zijn moe
Maar vallen niet in slaap
Mijn lichaam zakt steeds verder in mijn matras
maar als ik er doorheen dreig te zakken, veer ik weer terug
Ik wiebel met mijn tenen
Ik kriebel aan mijn neus
Ik wrijf in mijn ogen
Het help niet
De wijzers van mij wekker tikken door
Later en later
Op de gang hoor ik voetstappen
Ze gaan van de ene kant naar de andere
Ik zucht
Ik ga op mijn rug liggen
En langzaam
zonder dat ik er erg in heb
ga ik met mijn hand naar mijn borsten
Ze zijn er pas net
En het is nog niet veel
Maar toch al wel een beetje
Het voelt gek
Ik knijp er zachtjes in
dan schrik ik
ik schrik van mezelf
Snel trek ik mijn hand weer terug
Nu moet ie daar blijven liggen
Hij man niet meer bewegen
En nu moet ik slapen
Nu meteen
Ik knijp mijn ogen dicht zo hard als ik kan
Ik tel de tikjes van de klok
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10...
Mijn ogen willen niet slapen
Ze zijn moe
Maar vallen niet in slaap
Mijn lichaam zakt steeds verder in mijn matras
maar als ik er doorheen dreig te zakken, veer ik weer terug
Ik wiebel met mijn tenen
Ik kriebel aan mijn neus
Ik wrijf in mijn ogen
Het help niet
De wijzers van mij wekker tikken door
Later en later
Op de gang hoor ik voetstappen
Ze gaan van de ene kant naar de andere
Ik zucht
Ik ga op mijn rug liggen
En langzaam
zonder dat ik er erg in heb
ga ik met mijn hand naar mijn borsten
Ze zijn er pas net
En het is nog niet veel
Maar toch al wel een beetje
Het voelt gek
Ik knijp er zachtjes in
dan schrik ik
ik schrik van mezelf
Snel trek ik mijn hand weer terug
Nu moet ie daar blijven liggen
Hij man niet meer bewegen
En nu moet ik slapen
Nu meteen
Ik knijp mijn ogen dicht zo hard als ik kan
Ik tel de tikjes van de klok
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10...
tante lena
Tante lena had altijd rode lippenstift op
Tante lena hield van grapjes en van het bos
Tante lena had blauwe schoenen,
waarvan wij de veters eens aan elkaar knoopten
Toen moest ze heel hard lachen
En ze zei: 'jullie zijn me dr ook een stel!'
Tante lena had een hond, een hele lieve. Bruin met witte vlekken.
Wij logeerden bij tante lena, en dan bakte ze pannenkoeken voor ons
We lieten de hond uit in het bos, met een picknickmand. en wij zeiden dat we later net zo’n hond gingen kopen. Bruin met witte vlekken.
Wij hielden van tante lena, wij schepten op over tante lena, zij was onze lievelingstante, de leukste die er was.
‘s avonds dronk tante lena altijd een glaasje wijn.
Soms mochten wij een slokje, maar wij vonden het vies.
Later, toen we ouder waren, kwam ze af en toe op bezoek.
Opeens stond ze dan voor de deur, onaangekondigd, daar hield onze vader niet van. Ze hadden niet op haar gerekend met het eten, bel dan ook even.
wij lieten toen nooit meer de hond uit. De hond was er niet meer. Opa en oma hadden ’dat arme beest’ naar een asiel gebracht.
Wij mochten niet meer bij haar logeren, dat was gewoon beter.
Zeiden ze.
Terwijl wij best wel wilden picknicken.
Ookal stonk tante lena, en ookal had tante lena haar lippenstift niet op.
Laatst waren wij bij tante lena op bezoek.
Mijn broer en ik.
Alleen wist zij dat niet
Dat wij het waren
Ze wist ook niet meer dat zij vroeger pannenkoeken bakte
Ze wist wel dat ze heel normaal was, en dat ze eigenlijk thuis hoorde te wonen
En toen wij weg gingen werd ze boos
Want iedereen liet haar in de steek
Tante lena hield van grapjes en van het bos
Tante lena had blauwe schoenen,
waarvan wij de veters eens aan elkaar knoopten
Toen moest ze heel hard lachen
En ze zei: 'jullie zijn me dr ook een stel!'
Tante lena had een hond, een hele lieve. Bruin met witte vlekken.
Wij logeerden bij tante lena, en dan bakte ze pannenkoeken voor ons
We lieten de hond uit in het bos, met een picknickmand. en wij zeiden dat we later net zo’n hond gingen kopen. Bruin met witte vlekken.
Wij hielden van tante lena, wij schepten op over tante lena, zij was onze lievelingstante, de leukste die er was.
‘s avonds dronk tante lena altijd een glaasje wijn.
Soms mochten wij een slokje, maar wij vonden het vies.
Later, toen we ouder waren, kwam ze af en toe op bezoek.
Opeens stond ze dan voor de deur, onaangekondigd, daar hield onze vader niet van. Ze hadden niet op haar gerekend met het eten, bel dan ook even.
wij lieten toen nooit meer de hond uit. De hond was er niet meer. Opa en oma hadden ’dat arme beest’ naar een asiel gebracht.
Wij mochten niet meer bij haar logeren, dat was gewoon beter.
Zeiden ze.
Terwijl wij best wel wilden picknicken.
Ookal stonk tante lena, en ookal had tante lena haar lippenstift niet op.
Laatst waren wij bij tante lena op bezoek.
Mijn broer en ik.
Alleen wist zij dat niet
Dat wij het waren
Ze wist ook niet meer dat zij vroeger pannenkoeken bakte
Ze wist wel dat ze heel normaal was, en dat ze eigenlijk thuis hoorde te wonen
En toen wij weg gingen werd ze boos
Want iedereen liet haar in de steek
zaterdag 9 januari 2010
de meisjes
Zie je ons zitten?
Daar aan de waterkant
Ja?
Zie je ze?
Zeven meisjes
Zie je ze?
Ze roken
Ze ruiken naar parfum
Ze lachen
Omdat dat hoort
Sommige huilen
Stiekem
Want huilen doe je stiekem
Want daarvoor zijn ze te oud
Ze hebben rode lippen
Daarmee zoenen ze
Met die rode lippen
Geen lipjes
Want daarvoor zijn ze te oud
Zie je ze?
Die meisjes
Ze hebben rode zoen lippen
Ze zoenen de jongens
Maar die zie je niet de jongens
Nog niet
Ze hebben hakken die meisjes
En bontjassen
Bontjassen
Zie je ze?
Die vrouwen
Want het zijn geen meisjes
Daarvoor zijn ze te oud
Vrouwen
Vrouwen met rode lippen
Sigaretten en dure parfum
Hakken en bontjassen
Zie je ze nou?
Daar aan de waterkant
Ja?
Zie je ze?
Zeven meisjes
Zie je ze?
Ze roken
Ze ruiken naar parfum
Ze lachen
Omdat dat hoort
Sommige huilen
Stiekem
Want huilen doe je stiekem
Want daarvoor zijn ze te oud
Ze hebben rode lippen
Daarmee zoenen ze
Met die rode lippen
Geen lipjes
Want daarvoor zijn ze te oud
Zie je ze?
Die meisjes
Ze hebben rode zoen lippen
Ze zoenen de jongens
Maar die zie je niet de jongens
Nog niet
Ze hebben hakken die meisjes
En bontjassen
Bontjassen
Zie je ze?
Die vrouwen
Want het zijn geen meisjes
Daarvoor zijn ze te oud
Vrouwen
Vrouwen met rode lippen
Sigaretten en dure parfum
Hakken en bontjassen
Zie je ze nou?
soms ben ik bang
soms ben ik bang
dat kan gebeuren
meestal in bed
als ik niet kan slapen
en alles door mijn hoofd vliegt
soms ben ik bang dat als ik wakker wordt,
opeens al mijn haar weg is, en dat ik voortaan kaal door het leven moet.
soms ben ik bang dat er brand komt, en dat het niet lukt om mijn konijn mee naar buiten te nemen, en dat ie dan verbrand. of dat ik dan zelf verbrand.
soms ben ik bang dat ik opeens niks meer kan, dat alles mislukt en dat ik dan zak voor het examen.
soms ben ik bang dat de bus waar ik in zit uit de bocht vliegt, en iedereen dan bovenop mij valt, en ik er niet meer uit kan.
soms ben ik bang dat het later niet zo leuk wordt als ik denk, dat ik nooit een leuke baan zal vinden, mijn hele leven vrijgezel blijf, en een oma wordt die zinloos op de bank zit.
soms ben ik bang
dat heb je soms
het duurt maar even
en dan weet je weer, dat het vast niet zal gebeuren
dat er niks van klopt, en dat het allemaal wel goed komt
en dan ga je weer slapen
dat kan gebeuren
meestal in bed
als ik niet kan slapen
en alles door mijn hoofd vliegt
soms ben ik bang dat als ik wakker wordt,
opeens al mijn haar weg is, en dat ik voortaan kaal door het leven moet.
soms ben ik bang dat er brand komt, en dat het niet lukt om mijn konijn mee naar buiten te nemen, en dat ie dan verbrand. of dat ik dan zelf verbrand.
soms ben ik bang dat ik opeens niks meer kan, dat alles mislukt en dat ik dan zak voor het examen.
soms ben ik bang dat de bus waar ik in zit uit de bocht vliegt, en iedereen dan bovenop mij valt, en ik er niet meer uit kan.
soms ben ik bang dat het later niet zo leuk wordt als ik denk, dat ik nooit een leuke baan zal vinden, mijn hele leven vrijgezel blijf, en een oma wordt die zinloos op de bank zit.
soms ben ik bang
dat heb je soms
het duurt maar even
en dan weet je weer, dat het vast niet zal gebeuren
dat er niks van klopt, en dat het allemaal wel goed komt
en dan ga je weer slapen
tekst uit huis.
ik blaas het stof van het bedlampje,
raak het rode plakband aan om het snoertje.
schaap mag mee, natuurlijk.
ik kijk in mijn kamer. hoe het altijd was, maar niet meer zal zijn.
nooit meer zal ik hier komen, en weten dat ik thuis ben. er komen wel, ja, vaak, maar dan als logé. als logé in mijn eigen kamer. in wat mijn kamer was.
het behang ruikt muf, groene verf over het vergeelde wit. de lamp met oma's lampenkap, die scheef hangt. ik geef de tijger op de poster een kusje, die ik kocht in de dierentuin in groep 6. potloodkrassen op de muur, een stok aan het plafond die nergens voor dient, glow in the dark sterren boven het bed.
dag. dag kamer. dag huis. dag meisje dat hier woonde, droomde, danste, huilde.
ik vertrek.
ik stop de boeken in een doos. mijn kamer wacht op mij. met frisse verf, een nieuwe stoel, een eigen geur.
ik ga, tot volgende week.
raak het rode plakband aan om het snoertje.
schaap mag mee, natuurlijk.
ik kijk in mijn kamer. hoe het altijd was, maar niet meer zal zijn.
nooit meer zal ik hier komen, en weten dat ik thuis ben. er komen wel, ja, vaak, maar dan als logé. als logé in mijn eigen kamer. in wat mijn kamer was.
het behang ruikt muf, groene verf over het vergeelde wit. de lamp met oma's lampenkap, die scheef hangt. ik geef de tijger op de poster een kusje, die ik kocht in de dierentuin in groep 6. potloodkrassen op de muur, een stok aan het plafond die nergens voor dient, glow in the dark sterren boven het bed.
dag. dag kamer. dag huis. dag meisje dat hier woonde, droomde, danste, huilde.
ik vertrek.
ik stop de boeken in een doos. mijn kamer wacht op mij. met frisse verf, een nieuwe stoel, een eigen geur.
ik ga, tot volgende week.
maandag 4 januari 2010
Wat foto's van Pampussi
Sophia heeft zo haar best gedaan om alles te regelen; BEDANKT SOP! Maar helaas gaat het niet door, dus ik ben Pampi even gaan opzoeken op google, dus hier wat fototiees en links. Sop weet natuurlijk het beste hoe het eruit ziet maar ik wou weleens inspiratie opdoen door pampi op fotos te bekieken.
Links: www.pampus.org , www.pampus.nl
Links: www.pampus.org , www.pampus.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)