Op 't Randje

Ik weet het niet. Of het het wel wil.
Echt wil.
Niet alleen nu. Maar voor altijd.
Ook nog straks. Ook nog morgen. Ook nog over 20 jaar.
Altijd is zo veel.
Ik heb het gevoel dat ik al zo veel weet en kan. En het idee dat ik ooit nog zo veel meer zal weten, zal kunnen. Dat is soms best wel raar.
Als ik kijk maar mensen van ergens in de 40. Dan vraag ik me altijd af hoe zij waren toen ze zo oud waren als ik. Wat ze dachten, wat ze deden. Wat voor beslissingen ze maakten en of ze hier gelukkig mee zijn.
Maar het heeft geen zin om ze dat te vragen.
Want het is voor iedereen anders.
Iedereen maakt zijn eigen beslissingen, iedereen maakt zijn eigen fouten en iedereen leeft met zijn eigen gevolgen.
Aan de ene kant zou ik graag willen weten wat mijn gevolgen zullen zijn. Maar aan de andere kant ook weer niet.
De donkerte, het mistige aan de andere kant. Maakt dat het leven niet juist spannend? Maakt dat het leven niet te moeite waard? Is dat niet wat er voor zorgt dat je door gaat? Door gaat, om te ontdekken wat je morgen te wachten staat. Om altijd maar te blijven hopen. Dat op een dag die dag komt. Die dag waar je altijd op hebt gewacht. En dat als die dag weer voorbij is, je al weer verlangt naar de volgende dag waar je al heel lang op hebt gewacht.
Ik zal dus wachten en hopen. Op de dagen waar ik op wacht en hoop. En ik zie wel of ze komen en wanneer ze komen. Nu moet ik doen wat goed voelt. Waar ik gelukkig van wordt. En straks ook. En morgen ook.