Missen 4-1-2009

Ik ben slecht in dingen missen.
Ik weet niet hoe het komt,
maar het lukt gewoon niet.
Ik kan ook nooit goed een gezicht voor me zien.
Hoe goed ik iemand ook ken.
Hoe vaak ik ook elke detail van iemands gezicht heb bekeken.
Ik kan dan vaak ook wel het gezicht in delen voor me zien.
De ogen, de mond, een klein moedervlekje naast de neus.
Maar nooit het geheel.

Missen.
Ik denk wel dat ik weet hoe het is.
Dat ik snap hoe het voelt.
Maar ik heb gewoon het gevoel dat ik het nog nooit écht heb meegemaakt.
Ik heb nog nooit kunnen zeggen:
‘Ik mis je.’
En dat ik het dan echt meende.
Dat elke molecuul van mijn lichaam het voelde.
Stom, vind ik dat.
Als je iemand mist is dat immers een teken van echte liefde.
En wat is er nou mooier dan dat?
Dat je echt van iemand houd
en geen dag zonder hem of haar kan.
Dat je iemand nooit meer zal vergeten.
Maar het is ook wel weer handig.
Makkelijk.
Geen nachten lang gehuil.
Geen eindeloos dure telefoongesprekken.
Niet het gevoel dat een deel van je hart eruit is gescheurd.
Ja, soms is het wel makkelijk.

Ik vraag me af of ik het nog zal leren.
Of ik iemand tegen zal komen die ik echt zal missen.
Dat ik kan huilen en fluisteren ‘ikmisje’ en dat ik dan wat voel.
Echt wat voel.
Ik heel mijn lichaam.
Zoals in boeken.
Ik denk wel dat dat nog gaat gebeuren.
Maar ik weet eigenlijk helemaal niet zeker of ik dat wel wil.
Missen is mooi.
Maar eigenlijk best wel gewoon kut.
Eigenlijk.